Medya55

Bir Kazak’la konuşurken bazı kelimeleri tanımak, bir Azerbaycan türküsünde kendinden bir şey bulmak, Kırgız bir masalı dinlerken yabancılık çekmemek tesadüf değil. Bu, ortak bir hafızanın hâlâ canlı olduğunun göstergesi...

Türk dili ailesi, haritalarla bölünmüş ama kelimelerle birbirine tutunmuş büyük bir aile gibi.

Günlük hayatta bunu çoğu zaman fark etmiyoruz. Konuşuyoruz, yazıyoruz, geçiyoruz. Oysa dil, bize sadece derdimizi anlatma imkânı vermez; kim olduğumuzu da söyler. Bir kelimenin içinde tarih vardır, yolculuk vardır, yaşanmışlık vardır. Bu yüzden dilin kaybı, sadece kelime kaybı değildir.

Bugün biraz durup düşünmek gerekiyor. Türkçeyi ve kardeş lehçeleri ne kadar özenle kullanıyoruz? Gençler bu dilleri sadece ders kitaplarında mı görüyor, yoksa gerçekten yaşıyor mu?

Dijital dünyada, sanatta, edebiyatta bu dillerin sesi yeterince çıkıyor mu?

Dünya Türk Dili Ailesi Günü bana şunu hatırlatıyor ; Aynı kelimelerle gülmüş, aynı kelimelerle yas tutmuş bir topluluğun dili kolay kolay susmaz.

Yeter ki biz onu önemseyelim, doğru kullanalım ve gelecek kuşaklara sahip çıkarak bırakalım.Çünkü dil giderse, birbirimizi anlama ihtimalimiz de gider...