Medya55

1 Ağustos 2025 günü, İstanbul’un Başak Mahallesi’nde yaşanan bir olay, hem vicdanları kanattı hem de “biz ne hale geldik?” sorusunu yeniden ülkenin orta yerine bıraktı.

Sıradan bir yaz günüydü. Ama bir kedinin gözünden bakıldığında, bu gün, güvenin ihanete, sevginin işkenceye dönüştüğü gündü.

Siteye tadilat için gelen 34 yaşındaki Burak Alan, binanın önünde güneşlenen, insanlara alışkın, sevecen bakışlarıyla dikkat çeken Cezve’yi kucağına aldı.

Güvenlik kamerası kayıtlarında önce onu sevecekmiş gibi yaptığı, ardından bina içine taşıdığı görülüyor. Dakikalar sonra kayıtlara yansıyan diğer görüntüdeyse… Cezve defalarca yere fırlatılıyor, tekmeleniyor.

Sitem sakinlerinin fark etmesiyle ortaya çıkan görüntüler sosyal medyada yayıldıktan sonra büyük infial yarattı.

Cezve, ağır işkence sonucu oracıkta can verdi.

Tutuklandı Ama Vicdanlar Rahat mı?

Olayın ortaya çıkmasının ardından Burak Alan gözaltına alındı.

Bugün çıkarıldığı mahkemece tutuklandı. Ancak bu, toplumun öfkesini dindirmedi.

Sosyal medyada #CezveİçinAdalet etiketi milyonlara ulaştı.

İnsanlar sadece bir kedinin değil, onunla birlikte insanlık duygusunun da darp edildiğini düşünüyor.

Hayvan hakları savunucusu avukat S. Aydın, “Görüntü olmasaydı bu işkence sessizlikle örtülecekti. Kaç Cezve sessizce yok ediliyor farkında mıyız?” diye sordu.

Kimdi Bu Cezve?

Sıradan bir kedi değildi.

Onu tanıyanlar “sitenin maskotu”, “çocukların arkadaşı”, “yaşlıların refakatçisi” diyordu.

Adını, sabah kahvelerinin yanına oturup kimseye yanaşmadan, sadece varlığıyla eşlik etmesinden almıştı.

Sakin, dost canlısı, sessiz bir neşeydi Cezve.

Bugün onun yattığı yere minik bir taş bırakıldı.

Üzerine mahalleli elleriyle yazdı:

“İnsanlar unutur. Ama kaldırımlar hatırlar.”

Bir Kedi Değildi Sadece...

Bu olay sadece bir hayvan ölümü değil.

Bu, güçsüz olana karşı acımasızca kullanılan bir güç gösterisi.

Bir kedinin gözünden bakıldığında, insan olmak, artık bir tehdit.

Cezve’nin ardından ağlayan çocuklar kadar, sessizce camdan dışarı bakan yaşlılar da “biz ne zaman böyle olduk?” diye soruyor.

Adalet yerini bulmuş olabilir.

Ama huzur hâlâ eksik.

Cezve artık yok.

Ama onun sessiz çığlığı İstanbul’un duvarlarında yankılanmaya devam edecek.

Ve belki de bize şunu hatırlatacak:

Bir kediyi sevmek, sadece bir cana dokunmak değil…

İnsan kalabilmektir.